امام حسین ع : من با پدر خود علىّ بن ابى طالب در شبى تاريك مشغول به طواف كعبه معظّمه بودم و هيچ كس در طواف نبود و جماعت زوّار خوابيده بودند و همه چشمها در خواب بود كه ناگاه آواز ناله شخصى را شنيديم كه به خانه كعبه پناه آورده طلب فريادرسى مى‌نمود و به آواز بسيار حزينى از دل پر درد مى‌ناليد و زارى مى‌نمود و اين شعر را مى‌خواند: اى كسى كه بر مى‌آورد دعاى بيچارگان را در شب تاريك* اى برطرف كننده آزار و بلاها با بيماريها بتحقيق كه خوابيده‌اند فرود آمده‌هاى بسوى تو در دور خانه تو و بيدار شدند* مى‌خوانند ترا و حال آنكه چشم تو اى بخود بر پاى بخواب نرفته است‌. خدايا ببخش به من به كرم خود زيادتى در گذشتن از گناه مرا* اى كسى كه اشاره نموده‌اند بسوى او آفريدگان‌ كه پناه آورند در حرم او اگر چنانچه تجاوز تو نرسد به آن صاحب تقصير* پس كيست كه بخشش نمايد بر گناهكاران به نعمتها. حضرت امام حسين فرمودند كه پس پدرم به من فرمودند كه: يا ابا عبد اللَّه آيا آواز ناله اين شخص را شنيدى كه از گناه خود مى‌نالد و از پروردگار خود طلب فريادرسى مى‌نمايد؟ گفتم: بلى شنيدم، پس فرمودند كه: ملاحظه كن و آن شخص را بجوى شايد او را ببينى. امام حسين فرمودند كه: من در آن شب تاريك گشتم و در ميان خوابيده‌ها او را مى‌جستم پس چون به ميان ركن عراقى و مقام ابراهيم رسيدم، شخصى را ديدم كه به نماز ايستاده است. پس گفتم كه السّلام عليك اى بنده خدا كه اقرار به گناه خود دارى و پناه به خداى خود آورده‌اى و آمرزش گناهان خود از خداى تعالى طلب مى‌كنى، بيا به نزد پسر عموى پيغمبر خدا كه او ترا مى‌طلبد. پس در سجود شتاب نمود و تشهّد و سلام داد و سخن نگفت و اشاره نمود كه پيش باش پس من پيش افتادم و آن شخص در عقب من آمد تا آنكه به خدمت حضرت امير المؤمنين ع آمديم. پس من گفتم كه: اين است آن شخص كه ناله مى‌كرد. پس امير المؤمنين ع نگاه كردند، ديدند كه آن شخص جوانى است بسيار خوش روى كه جامه‌هاى بسيار پاكيزه پوشيده بود. پس فرمودند كه: اى جوان تو از كدام قبيله‌اى؟ گفت: از بعضى از اعراب. پس فرمودند كه: حال تو چيست و از چه جهت گريه مى‌نمودى و زارى تو از بهر چيست؟ آن جوان گفت كه: چه نحو خواهد بود حال كسى كه عاق پدر خود گشته باشد و با او بى‌ادبى نموده باشد و گرفتار به تنگى و انواع بلاها و اقسام مصيبتها شده باشد؟! او را حسرت و نااميدى فرو گرفته باشد و دعاى او مستجاب نگردد؟ پس حضرت امير المؤمنين ع فرمودند كه: از چه جهت حال تو چنين شد؟ آن جوان گفت: بدرستى كه من در ميان قبيله خود پيوسته به لهو و لعب مشهور بودم و دائما به نافرمانى و طرب مشغول بودم و هميشه در ماه رجب و شعبان مرتكب نامشروع و عصيان مى‌شدم و هيچ ملاحظه نمى‌نمودم و پروائى از ترس خدا نداشتم و مرا پدرى بسيار مهربان بود كه مرا از افتادن در مصيبت‌هاى دنيوى منع مى‌نمود و مرا از عقوبت و عذاب آتش اخروى مى‌ترسانيد و مى‌گفت: و بسا كه از تو روزها و شبها شكوه نمايد و از دست تو ماهها و سالها فرياد برآورد و از گناهان تو فرشتگان عظام به تنگ آيند. چند چنين كارها كنى و چرا مرتكب اين قدر گناهان شوى و هر گاه پدرم در نصيحت الحاح مى‌نمود و در موعظه من مبالغه مى‌كرد او را منع و آزار مى‌نمودم و بر او حمله مى‌كردم و او را مى‌زدم. پس روزى از او زرى را طلبيدم كه آن را از من پنهان نموده بود، پس چون آن را مضائقه نمود، من خود رفتم كه بردارم و آن را در مصارفى صرف كنم كه هميشه مشغول به آن بودم. پس چون خواست كه مرا ممانعات نمايد و نگذارد كه من آن را بردارم پس من پدر خود را زدم و دست او را پيچيدم و آن زر را از دست او بيرون آوردم و رفتم. پس چون پدرم خواست كه از عقب من آيد، دست‌هاى خود را بر زانوى گذارد كه از جاى برخيزد از بسيارى آزار و شدّت دردى كه به او رسانيده بودم نتوانست كه از جاى خود حركت نمايد، پس اين شعرها را خواند: جارى شد خويشى (يعنى پدر و فرزندى) ميان من و ميان هم خانه من* مساوى بى‌تفاوت همچنان كه طلب‌كننده باران طلب فرود آمدن باران مى‌كند و پروريدم او را تا آنكه قوى هيكل گرديد مثل شتر بزرگ* به نحوى كه هر گاه مى‌ايستاد دوش او مساوى با كوهان شتر بود و به تحقيق من بودم كه در زمان كودكى او به او از خوردنى مى‌دادم* هر گاه گرسنه مى‌شد از خوردنيها پاكيزه‌تر و نيكوتر آن را پس چون به كمال رسيد در اوّل جوانى خود* و قامت او مثل نيزه ردينى گرديد بر من ستم نمود و مال مرا ربود همچنين و دست مرا* پيچيد دست او را خدا بپيچاند كه اوست غالب بر او پس پدرم به خدا سوگند ياد نمود كه به سوى خانه خدا رود و شكوه من نمايد و بر من نفرين كند. پس چند روز روزه گرفت و چندين ركعت نماز گذارد و نفرين نمود و بر شتر خود سوار شد و بيرون رفت و قطع بيابانها نمود و طى رودخانه‌ها كرد و بر كوهها بالا رفت و پايين آمد تا آنكه در روز حج اكبر به مكه معظّمه رسيد پس از شتر خود پايين آمده متوجّه خانه خدا گرديد و طواف خانه نمود و سعى صفا و مروه كرد و بعد از آن به مسجد الحرام آمده به پرده‌هاى خانه كعبه چسبيد و خود را به آن آويخت و به خداى تعالى زارى نمود و نفرين كرد و اين اشعار را خواند: اى كسى كه حاجيان با مشقّت به سوى او آمدند* سوار بر بالاى شتران از بلاد دور در نهايت دورى بدرستى كه من آمده‌ام ترا اى كسى كه نااميد نمى‌كند كسى را* كه بخواند او را در حالى كه زارى نمايد بخداى يكتا مقصود در حاجتها خداوندا اين منازل پسر من كه نمى‌ترسد از عاق شدن از من* پس بستان حقّ مرا اى درست‌كننده شكستها از فرزند من‌ تا آنكه شل سازى تو به تغيير از جانب تو يك طرف بدن او را* اى كسى كه كه منزّه است زائيده نشده و نزائيده است پس آن جوان گفت: به حقّ آن كسى كه آسمان را بلند كرده است و او آب روان را جارى نموده است كه هنوز دعاى پدرم تمام نشده بود كه به من اين بلائى نازل شد كه آن را مى‌بينى. پس جامه خود را برداشت و پهلوى خود را ظاهر ساخت. پس آن حضرت ديد كه يك طرف بدن آن جوان شل شده. آن جوان گفت سه سال بود كه از پدرم التماس مى‌نمودم كه براى من دعا كند در همان موضعى كه مرا نفرين كرد و آن قبول نمى‌كرد تا آنكه در اين سال بر من ترّحم كرد و التماس مرا قبول نمود. براى او شترى جوان خوش رفتار نرم روى را مهيّا نمودم و او را بر آن سوار كردم و از شهر بيرون آمديم به اميد آنكه از اين بلا نجات يابم، تا آنكه در اثنا شب به موضع اراك‌ و حطمه رسيديم. پس ناگاه از آن موضع مرغى پريد و آن شترى رم برداشت كه پدرم بر آن سوار بود و او را در درّه سنگلاخى در ميان دو سنگ انداخت. پس چون من به او رسيدم او را يافتم كه فوت شده بود. پس او را در همان موضع دفن نمودم. پس آنگاه حضرت امير المؤمنين ع فرمودند كه: بدرستى كه به تو فريادرسى رسيد. ترا فريادرسى آمد. من ترا دعائى بياموزم كه آن را به من پيغمبر خدا تعليم نموده است و در آن اسم خداى بزرگ و بزرگ‌تر غالب بخشنده‌اى است كه خداى تعالى به بركت اين دعا حاجت كسى را برمى‌آورد كه اين دعا را بخواند و به او مى‌بخشد آنچه را كه از خدا خواهد و به بركت اين دعا از آن شخص غمّ و همّ برطرف مى‌شود و از او اندوه رفع مى‌گردد و از او بيمارى برطرف مى‌شود و به بركت اين دعا شكستگى او درست مى‌شود و درويش، توانگر مى‌گردد و قرض او داده مى‌شود و از او چشم زخم بر مى‌گردد و گناهان او آمرزيده مى‌شود و عيب‌هاى او پوشيده مى‌شود و از ترس هر شيطانى سركش و هر جبركننده ظالم ايمن مى‌گردد و اگر اين دعا را هر آن بنده فرمان بردارى بر كوه بخواند هر آينه آن كوه از جاى خود زايل مى‌شود و اگر اين را بر مرده‌اى بخواند هر آينه خداى تعالى آن را زنده مى‌گرداند پس از آنكه مرده است و اگر كسى اين دعا را بر آب بخواند هر آينه بر روى آن راه مى‌رود به شرط آنكه به آن تكبّر راه نيابد. پس حضرت امير المؤمنين ع فرمودند كه: اى جوان بايد كه از گناهان پرهيزگارى نمائى و توبه نمائى از آنچه آن را كرده‌اى. پس به درستى كه مرا بر تو رحم آمد و بايد كه خداى تعالى نيّت خالص ترا و اعتقاد درست ترا بداند و اين دعا را در طلب معصيت نخوانى و اين دعا را تعليم نكنى مگر به كسى كه دانى و به دين او اعتماد داشته باشى. پس بدرستى كه اگر نيّت خود را خالص نمائى، پس خداى تعالى حاجت ترا بر مى‌آورد و در خواب پيغمبر خدا را خواهى ديد كه ترا به بهشت و به برآمدن حاجت تو بشارت دهد. پس آنگاه حضرت امام حسين فرمودند كه: خوشحالى من به مطّلع شدن به فايده اين دعا بيشتر از خوشحال شدن اين جوان به عافیتش(برطرف شدن آزار او) بود، از جهت آنكه من هرگز اين دعا را از پدر خود نشنيده بودم. بعد از آن حضرت امير المؤمنين ع به من فرمودند كه دواتى و كاغذى را بياور. پس چون آن را حاضر نمودم فرمودند كه: بنويس آنچه را كه بر تو مى‌خوانم. پس آن حضرت خواندند و من اين دعا را نوشتم و دعا اين است که آمد. و سؤال كن از خداى تعالى آنچه را كه خواهى و حاجت خود را نام ببر و اين را مخوان مگر در حالى كه با وضو و طهارت باشى. پس حضرت امير المؤمنين ع به آن جوان فرمودند كه: هرگاه شب شد پس اين دعا را ۱۰ بار بخوان، صبح بعد به خير نزد من بيا. پس حضرت امام حسين فرمودند: كه آن جوان آن دعا را گرفت و رفت پس چون صبح شد هنوز به كارى شروع نكرده بوديم كه ديديم آن جوان صحيح و تن درست آمد و اين دعا در دست او بود و مى‌گفت قسم بخدا كه در اين دعا اسم اعظم است بدرستى كه حاجت من به ربّ كعبه برآورده شد. پس حضرت امير المؤمنين ع علىّ بن ابى طالب فرمودند كه: نقل كن كه چون شد. جوان گفت كه: چون شب شد و همه مردمان بخواب رفتند و تاريكى شب همه را فرو گرفت، من اين دعا را بر كف دست خود گذاردم و آن را به سوى آسمان بلند كردم و خداى تعالى را خواندم و او را به حقّ اين دعا چند مرتبه قسم دادم پس در مرتبه دوم جواب داده شدم که دعاى تو مستجاب شد بس است ترا، به تحقيق كه تو خدا را به اسم اعظم خواندى. پس خوابيدم چون بخواب رفتم در خواب حضرت رسول ص را ديدم كه دست مبارك خود را بر بدن من ماليدند و فرمودند كه اين اسم اعظم را محافظت كن. پس بدرستى كه تو بر خير و خوبى هستى. پس چون بيدار شدم خود را صحيح و سالم يافتم چنان كه مى‌بينى پس خداى تعالى ترا جزاى خير دهد. آن دعا این است: